مواد و روش ها: از روش پلیمریزاسیون امولسیونی جهت ساخت نانوذره حاوی دارو استفاده شد. جهت تعیین میزان داروی بارگذاری شده در نانوذره، از روش اسپکتروفتومتری استفاده گردید. بررسی های سایتوتوکسیسیتی کربوپلاتین آزاد و بارگذاری شده بر روی نانوذره با استفاده از آزمون MTT بر روی رده سلولی MCF-7 صورت گرفت.

یافته ها: اندازه و پتانسیل زتای نانوذرات حاوی دارو به ترتیب 319 نانومتر و 7- میلی ولت محاسبه گشت. درصد بارگذاری داروی کربوپلاتین بر روی این نانوذره 6 درصد تخمین زده شد. بررسی های سایتوتوکسیسیتی نشان داد که میزان بقاء سلولی ناشی از کربوپلاتین و نانوذره حاوی کربوپلاتین در کم ترین غلظت یعنی 20 ماکرومولار (P < 0.01) به ترتیب 6/0 ± 80 درصد و 6/0 ± 84 درصد و بیشترین غلظت 160 ماکرومولار (P < 0.01) به ترتیب 5/0 ± 44 درصد و 2/0 ± 51 برآورد شد.

نتیجه گیری: احتمالاً به دلیل بارگذاری پایین، میزان سایتوتوکسیسیتی کربوپلاتین در حالت نانوذره نسبت به شکل آزاد کاهش یافت. مطالعات بیشتری نیاز است تا نانوذره مناسب این دارو با استفاده مونومر بوتیل سیانوآکریلات تهیه شود. در این راستا استفاده از روش پلیمریزاسیون مینی امولسیونی به عنوان یکی از روش های نامزد می تواند قلمداد شود.