سابقه و هدف : لیستریا مونوسیتوژن یکی از عوامل سقط، زایمان زودرس، سپتی سمی و مننژیت نوزادان است . در این مطالعه تعیین فراوانی ابتلا به عفونت لیستریامونوسیتوژن و مقایسه دو روش ایمونوفلوئورسانس غیر مستقیم و کشت مایع آمنیوتیک در تشخیص این باکتری می باشد .

مواد و روش ها : این پژوهش، یک مطالعه تحلیلی از نوع ارزیابی تست ‌ های آزمایشگاهی است . در این مطالعه، سرم مادران به روش ایمونوفلوئورسانس غیر مستقیم از نظر آنتی ‌ بادی مورد بررسی قرار گرفت . علاوه بر این، از محصولات جنین سقط شده یا زایمان زودرس ( مایع آمنیوتیک و یا تکه ‌ ای از جفت )‌ نمونه ‌ برداری و کشت داده شد .

یافته ‌ ها: در این مطالعه، از 518 مورد از مادرانی که مورد مطالعه قرار گرفتند. 29 مورد (59/5٪) زایمان زودرس، 125 مورد (1/24 ٪ ) سقط تکراری و 364 مورد (32/70 ٪ ) سقط برای اولین ‌ بار اتفاق افتاده بود. در 6 مورد (15/1 ٪ ) در تست ایمونوفلوئورسانس غیرمستقیم، تیتر بالای آنتی ‌ بادی 800 /1 سانتی گراد برضد لیستریامونوسیتوژن نشان داده شد و در 5 مورد (96/0 ٪ ) کلونی ‌ های لیستریا در محیط ‌ های کشت انتخابی، شناسایی شدند.

نتیجه ‌ گیری : یافته ‌ های فوق نشان می ‌ دهد که تست ایمونوفلوئورسانس غیر مستقیم ابتلای به عفونت لیستریامونوسیتوژن را مطرح می ‌ کند، اما باید به روش کشت در محیط ‌ های انتخابی تایید گردد . با شروع درمان ضد میکروبی امکان پیشگیری از وقوع سقط جنین و عوارض حاملگی وجود دارد، لذا انجام تست فوق در مادران پیشنهاد می ‌ شود . احتمالاً تیترهای سرمی پایین مربوط به عفونت ‌ های قبلی یا عفونت توسط باکتری ‌ هایی با واکنش متقابل با لیستریامونوسیتوژن می ‌ باشد .