جستجو در مقالات منتشر شده


۲ نتیجه برای صفاق

پروین خدارحمی، شادی سرهرودی، میترا حیدری نصرآبادی، فرشته سر افرازی، محسن بهبودی،
دوره ۱، شماره ۲ - ( ۱-۱۳۹۰ )
چکیده

سابقه و هدف. هیستامین به عنوان یک تنظیم کننده در بسیاری از عملکردهای نوروبیولوژیک مانند خواب و بیداری، یادگیری و حافظه نقش دارد و همچنین رفتارهای شبه اضطرابی را در حیوانات و انسان واسطه گری می کند. 

مواد و روش ها. در مطالعه حاضر اثر درون صفاقی عوامل هیستامینرژیک بر رفتارهای شبه اضطرابی با استفاده از مدل ماز بعلاوه ای شکل که یک تست مفید برای بررسی داروهای اضطراب زدا و ضد اضطراب است، استفاده شد.

یافته ها.تجویز هیستامین، ۱۰ و ۲۰  میلی گرم بر کیلوگرم) به درون صفاق در صد زمان گذرانده در بازوی باز (OAT= Open Arm Times%) را کاهش داد، اما بر فعالیت حرکتی (LA= Locomotion Activity) تاثیری نداشت، که یک اثر اضطراب زایی را برای هیستامین نشان می دهد.تجویز رانیتیدین، آنتاگونیست گیرندهبه صورت زیر پوستی در دوزهای (۵/۱۲، ۲۵ و ۵۰ میلی گرم بر کیلوگرم) قبل از تزریق درون صفاقی هیستامین در دوز ۲۰ میلی گرم بر کیلوگرم در صد زمان گذرانده در بازوی باز (OAT%) و درصد تعداد ورود به بازوی باز (OAE%) را بدون اثر بر فعالیت حرکتی (LA= Locomotion Activity) افزایش داد که نشان دهنده کاهش اضطراب در گروه های مورد مطالعه است.

نتیجه گیری.نتایج به دست آمده نشان می دهد که تجویز هیستامین به درون صفاق، رفتارهای اضطرابی را در موش های صحرایی افزایش می دهد. تزریق رانیتیدین قبل از هیستامین باعث کاهش اضطراب می شود. این اثر نشان می دهد که رانیتیدین اثرات اضطراب زایی هیستامین را آنتاگونیزه می کند.

 

 


پروین خدارحمی، شادی سرهرودی،
دوره ۳، شماره ۱۱ - ( ۶-۱۳۹۲ )
چکیده

سابقه و هدف: هیستامین به عنوان یک تنظیم کننده، در بسیاری از رفتارهای شبه اضطرابی حیوانات و انسان دخالت دارد. از طرفی داروهای میانجگری کننده رسپتور گابای A مانند بنزودیازپین برای درمان اضطراب استفاده شده اند. تجویز همزمان داروهای مزبور از نظر اضطراب می تواند مورد توجه باشد.

مواد و روش‌ها: در مطالعه حاضر اثر تزریق داخل صفاقی هیستامین و دیازپام و تداخل این دو ماده بر رفتارهای شبه اضطرابی بررسی شد. پارامترهای اندازه گیری شده در صد زمان گذرانده%OAT= Open Arm Times) ( در بازوی باز و در صد تعداد ورود به بازوی بازو(%OAE= Open Arm Entries) در مدل مازبعلاوه ای شکل اضطراب بود

یافته ها: تجویز هیستامین ۲۰ (میلی گرم بر کیلوگرم) به درون صفاق در صد زمان گذرانده در بازوی باز (%OAT) را کاهش داد، اما بر فعالیت حرکتی (LA= Locomotion Activity) تاثیری نداشت، که یک اثر اضطراب زایی را برای هیستامین نشان می دهد. تجویز دیازپام، بصورت زیر جلدی در دوز ۱ میلی گرم بر کیلوگرم در صد زمان گذرانده در بازوی باز (%OAT) و در صد تعداد ورود به بازوی باز(%OAE) را بدون اثر بر فعالیت حرکتی افزایش داد که نشان دهنده کاهش اضطراب در گروههای مورد مطالعه است. تجویز دیازپام، بصورت زیر جلدی در دوز ۱ ( میلی گرم بر کیلوگرم) قبل از تزریق داخل صفاقی هیستامین در دوز ۲۰ میلی گرم بر کیلوگرم در صد زمان گذرانده در بازوی باز (%OAT) و در صد تعداد ورود به بازوی (%OAE) را بدون اثر بر فعالیت حرکتی (LA) افزایش داد که نشان دهنده کاهش اضطراب در گروههای مورد مطالعه است.

نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان می دهد که اثرات اضطراب زایی ایجاد شده به وسیله هیستامین، در حضور دیازپام معکوس می شود.



صفحه ۱ از ۱     

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله تازه های بیوتکنولوژی سلولی - مولکولی می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 CC BY-NC 4.0 | New Cellular and Molecular Biotechnology Journal

Designed & Developed by : Yektaweb