سایه آتون، سید محمد اطیابی، شیوا ایرانی، محمد تقی خراسانی، مرتضی دلیری ،
دوره ۴، شماره ۱۶ - ( ۹-۱۳۹۳ )
چکیده
سابقه و هدف: مهندسی بافت حوزه رو به رشدی برای ترمیم و جایگزینی عملکرد معیوب بافت یا ارگان آسیب دیده می باشد و امروزه به عنوان یک درمان نوین، جایگزین روش های مرسوم پیوند مطرح گردیده و به این منظور مواد زیستی پلیمری(داربست ها) و سلول های زنده را به کار می گیرد. داربست هایی در مقیاس زیر میکرون و نانو ساخته می شود که ساختاری مشابه ماتریکس طبیعی خارج سلولی (ECM) بوده و از چسبندگی، تکثیر و تمایزسلولی حمایت می کند و در عین حال پایداری فیزیکی و شیمیایی و ساختار زیستی مناسب را برای بافت جدید فراهم می کند. در پژوهش حاضر از نانوکامپوزیت کیتوسان/لامینین به عنوان داربست برای رشد و تکثیر سلول استفاده شده است.
مواد و روش ها: داربست های نانوکامپوزیت کیتوسان/لمینین برای کاشت و تکثیر سلولهای فیبروبلاست رده ی L۹۲۹ با استفاده از روش خشک کن انجمادی استفاده گردید. ویژگی های فیزیکوشیمیایی داربست توسط میکروسکوپ الکترونی به طور کامل بررسی شد. سپس میزان زیست سازگاری داربست مورد بررسی قرار گرفت.
یافته ها: مشاهدات حاصل از میکروسکوپ الکترونی حاکی از تشکیل ریزساختارهای متخلخل سیلندری شکل و حفرات به هم پیوسته بودند.
نتیجه گیری: نتایج نشان داد که استفاده از این داربست به دلیل عدم سمیت و زیست سازگاری مناسب، امکان رشد و اتصال مناسب سلول های فیبروبلاست رده ی L۹۲۹ را فراهم می کند.
مهدیه قیاثی، محسن شیخ حسن، رضا طباطبایی قمی، ناصر کلهر، محمد مهدی زاده،
دوره ۵، شماره ۱۷ - ( ۱۲-۱۳۹۳ )
چکیده
سابقه و هدف: مهندسی بافت یکی از علومی است که با استفاده از روش های پیشرفته به ترمیم بافت های آسیب دیده پرداخته و باعث بهبود و بازسازی آن ها می شود. موفقیت در این فرآیند نیازمند وجود عوامل بهینه و کارآمد است. از جمله عوامل مهم در این موفقیت، استفاده از داربست های مناسب با خواص مکانیکی و زیستی فوق العاده جهت فراهم آوردن یک محیط رشد بهینه و شرایط مناسب تمایززایی سلول های بنیادی می باشد. در این تحقیق به ارزیابی کارایی دو داربست پلاسمای غنی شده از پلاکت و پلی لاکتیک گلیکولیک اسید در ایجاد محیط مناسب جهت رشد سلول های بنیادی مزانشیمی پرداخته شد.
مواد و روشها: در این مطالعه، پس از آماده سازی دو داربست PRP و PLGA و جداسازی سلول های بنیادی مزانشیمی از بافت چربی، این سلول ها به طور جداگانه بر روی این دو داربست کشت شد و پس از گذشت ۴۸ ساعت از کشت سلول ها بر روی داربست ها، ارزیابی توانایی زنده ماندن سلول ها توسط تست MTT به عمل آمد.
یافته ها: در این مطالعه، دو داربست PRP و PLGA به عنوان دو محیط مناسب جهت کشت و تکثیر سلول های بنیادی مزانشیمی مورد استفاده قرار گرفتند.
بحث: یافته های حاصل از این مطالعه با استفاده از تست MTT نشان داد که هنگامی که PRP در حالت فعال همراه با سلول های بنیادی مزانشیمی به کار می رود از کارایی بالاتری نسبت به PLGA برخوردار می باشد.
نتیجه گیری: به نظر می رسد استفاده از داربست های مشتق شده از PRP می تواند به عنوان محافظی به منظور رشد سلول های بنیادی مزانشیمی برای توسعه استراتژی های کارا و جدید در مهندسی بافت و طب ترمیمی مورد استفاده قرار گیرد.
