دوره 10، شماره 40 - ( 6-1399 )                   جلد 10 شماره 40 صفحات 50-37 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
safamanesh A, oryan S, Ahmadi R, parivar K. study of comparative effects of harmine and ghrelin agonist on insulin and c-peptide secretion. NCMBJ 2020; 10 (40) :37-50
URL: http://ncmbjpiau.ir/article-1-1313-fa.html
صفامنش عالیه، عریان شهربانو، احمدی رامش، پریور کاظم. بررسی مقایسه ای اثر هارمین و آگونیست گرلین بر ترشح انسولین و c - پپتید. مجله تازه هاي بيوتكنولوژي سلولي و مولكولي. 1399; 10 (40) :37-50

URL: http://ncmbjpiau.ir/article-1-1313-fa.html

بررسی مقایسه ای اثر هارمین و آگونیست گرلین بر ترشح انسولین و c - پپتید
عالیه صفامنش ، شهربانو عریان ، رامش احمدی ، کاظم پریور
گروه علوم جانوری، دانشکده علوم پایه، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قم، قم ، ایران ، ramahmd@yahoo.com
واژه‌های کلیدی: هارمین، انسولین، c – پپتید، آگونیست گرلین، رده سلولی PANC-1، رده سلولی، IAU science.HT1080
متن کامل [PDF 5803 kb]   (1265 دریافت)     |   چکیده (HTML)  (3335 مشاهده)
متن کامل:   (3428 مشاهده)

بررسی مقایس ه­ای اثر هارمین و آگونیست گرلین بر

 ترشح انسولین و c – پپتید

عالیه صفامنش1، شهربانو عریان1،2، رامش احمدی*3، کاظم پریور1

1- گروه زیست شناسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

2- گروه علوم جانوری، دانشکده علوم زیستی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

3- گروه علوم جانوری، دانشکده علوم پایه، واحد قم، دانشگاه آزاد اسلامی ، قم، ایران

چکیده

سابقه و هدف: توانایی ترشح انسولین از سلول­های بتای جزایر لانگرهانس از یک سو و سرکوب فاکتورهای افزایش دهنده غلظت­های سرمی گلوکز از سوی دیگر؛ در بیماران مبتلا به اختلال­های متابولیسمی از جمله دیابت اهمیت زیادی دارد. هدف از این مطالعه مقایسه اثرهای هارمین با آگونیست گرلین (به­عنوان سرکوبگر ترشح انسولین) بر ترشح انسولین و c – پپتید در رده سلولی PANC-1 و غلظت گلوکز داخل سلولی در رده سلولی HT1080 بوده است. 

مواد و روش­ ها: جهت انجام این کار رده­های سلولی از مرکز ذخایر ژنتیک ایران خریداری و پس از پاساژ سلولی و آماده ­سازی، تحت تیمار با دوزهای هارمین 01/0، 1/0، 1، 10 و 100 میکروگرم بر میلی­ لیتر و آگونیست گرلین با دوزهای 05/0، 5/0، 5، 50 و 500 میکروگرم بر میلی­ لیتر قرار گرفتند و ضمن انجام تست MTT، میزان ترشح انسولین و c – پپتید به روش الایزا سنجیده شد.

یافته­ ها: نتایج نشان داد که هارمین به­طور وابسته­به دوز منجر به افزایش ترشح انسولین و c – پپتید و نیز افزایش غلظت گلوکز داخل سلولی شده است و اثرهای آن برعکس آگونیست گرلین بوده است.

نتیجه ­گیری: آنالوگ¬های هارمین می­توانند نویدبخش درمانی منحصر به فرد برای دیابت انسانی بوده و به­احتمال به­عنوان مهارکنندگان آگونیست گرلین مطرح باشند.

واژه­ های کلیدی: هارمین، انسولین، c – پپتید، آگونیست گرلین، رده سلولی PANC-1، رده سلولیHT1080

 

مقدمه

جزایر لانگرهانس پانکراس با تنظیم ترشح انسولین و گلوکاگن نقش حیاتی در تنظیم سوخت هومئوستازی برعهده دارند و چنان­چه ترشح این دو هورمون دچار اختلال شود منجر به ایجاد دو شکل بزرگ دیابت نوع یک و دیابت نوع دو می­شود (1). سیگنالینگ انسولین در سلول­های بتا، بسیاری از اثرهایی هم­چون بیان ژن افزایش یافته انسولین، ترشح آن و بیوسنتز پروانسولین و پیشرفت چرخه سلولی را که توسط گلوکز آغاز می­ گردند؛ تنظیم می­ کند (2). از سوی دیگر؛ c – پپتید نقش مهمی در سنتز انسولین و ارتباط آن با زنجیره­ های A و B دارد به­ طوری­ که باعث تاخوردگی صحیح و تشکیل پیوند دی­سولفیدی زنجیره داخلی می شود. هنگامی­ که c – پپتید توسط روندهای پروتئولایتیک از پروانسولین جدا می­ شود (3) در نهایت به­ میزان مساوی با مقدار انسولین وارد جریان گردش خون می­ شود (4)، بنابراین سنجش میزان c – پپتید معادل با سنجش مقدار انسولین و روش مطمئن­ تری است زیرا نیمه عمر آن (30-20 دقیقه) بیش­تر از انسولین (5-3 دقیقه) (5) بوده و هم­چنین کلیرنس کبدی ناچیزی در مقابل انسولین دارد و این دلایل باعث شده تا c – پپتید دریچه ­ای برای انجام آزمایش ­های پایدار در پاسخ به نوسان­ های سلول­های بتا باشد (6). فاکتور دیگری که در تنظیم هومئوستازی قند خون در سال­های اخیر مطرح شده است پپتید گرلین است به­ طوری ­که، ارتباط معکوس بین سطوح گرلین خون و سطوح انسولین، نشان دهنده یک فیدبک مهاری بین انسولین و گرلین است (7). پژوهش­های انجام شده در سال­های گذشته نشان داده است که بسته ­به شرایط تجربی، گرلین ترشح انسولین را هم تحریک (8) و هم مهار (9) می­ کند. در واقع، ممکن است گرلین در غلظت­های پایین اثرهای مهاری و در غلظت­های بالا اثرهای تحریکی بر ترشح انسولین داشته باشد (10). مکانیسم­ های مرکزی که به­ موجب آن­ها گرلین می­ تواند کاهش غلظت گلوکز را حس کند (11) باعث افزایش سطوح گرلین (12) و بیان هیپوتالاموسی  GHSR[1] می شود (13). نورون­های پاسخگوی گلوکز که در هسته شکمی هیپوتالاموس، منطقه هیپوتالاموس جانبی، منطقه پاروسلولار در هسته ­های پاراونتریکولار واقع شده­اند نیز اهداف مهمی برای اشتها و اثرهای گرلین روی هومئوستازی انرژی (14) و نورون­های حسگر گلوکز در پاسخ به گرلین هستند (15). GHSR نیز در مجاورت این نواحی هیپوتالاموسی بیان می­شود (16). فعال­ سازی نورون­ها از هسته­ های مسیر سالیتاری توسط انسولین (القا کننده هیپوگلیسمی) باعث پاسخ گرسنگی از نورون­های حاوی گرلین (17) و در نهایت تحریک مسیرهای گلوکوژنولیز و نئوگلوکوژنولیز کبدی شده و تولید گلوکز که توسط انسولین مهار شده بود؛ فعال می­گردد (18). بنابراین آنچه از مجموع این مطالعه­ ها برمی­آید عملکرد معکوس گرلین و انسولین در تنظیم هومئوستازی قند خون است با توجه­ به اختلال ترشح انسولین در بیمارهای متابولیسمی و یا اختلال در عملکرد انسولین جهت سرکوب سطوح گرلین و مناطق مرکزی درگیر در اشتها پس از اخذ غذا، هر دارویی که بتواند به­ طور مستقیم سلول­های بتا را متأثر ساخته و ترشح انسولین را القاء کند حائز اهمیت است. هارمین بتاکاربولینی است که از گیاه اسپند از خانواده زیگوفیلاسه استخراج می ­شود. بتاکاربولین­ ها به ­راحتی از سد خونی مغزی عبور کرده و غلظت نوروترانسمیترها را تغییر می­ دهند؛ هم­چنین طیفی از اثرهای نوروفیزیولوژیکی و سمی از جمله اثر بر دمای بدن، تشنج، فعالیت­ های ضد افسردگی، اتساع عروقی، اثرهای ضد تجمعی پلاکت­ها[2] و اثر بر ترک دارو و اشتها را اعمال می­ کنند(21-19).

در این مطالعه هدف بررسی اثرهای هارمین بر ترشح انسولین و c – پپتید (به­عنوان گزارشگر ترشح انسولین) در رده سلولی PANC-1 و بازجذب گلوکز در رده سلولی HT1080 در مقایسه با آگونیست گرلین بوده است زیرا فرض ما در این مطالعه بر این بوده است که هارمین در محور انسولین – گلوکز – گرلین بر ترشح انسولین و c - پپتید به­صورت وابسته­به دوز اثر تحریکی داشته و برعکس آگونیست گرلین عمل می­کند و به­ احتمال می تواند به ­عنوان یک مهار کننده ترشح گرلین مطرح باشد.

مواد و روش ­ها

پودر هارمین و آگونیست گرلین (C24H26CIN7OS) با برند سیگما-آلدریچ (آمریکا)، کیت­های سنجش انسولین با برند ( Monobind Inc، آمریکا)، c - پپتید با برند (Mercodia، سوئد)، کیت سنجش گلوکز با برند (MAK263 سیگما آلدریچ آمریکا) و محیط کشت DMEM با برند سیگما آلدریچ خریداری شدند. رده­ های سلولی PANC-1 و HT1080 از مرکز ملی ذخایر ژنتیک ایران- تهران، تهیه گردیدند.

انتخاب غلظت ­های هارمین و آگونیست گرلین

 انتخاب دوز به­ روش لگاریتمی صورت گرفت. دوزهای هارمین 0/01، 0/1، 1، 10 و 100 میکروگرم بر میلی­ لیتر و آگونیست گرلین 500، 50، 5، 0/5، 0/05 میکروگرم بر میلی­ لیتر انتخاب گردیدند. شروع محدوده ­های دوز با توجه­ به مطالعه­ های قبلی صورت گرفته است (22,23).

آماده سازی محیط کشت رده PANC-1

رده PANC-1 لاین سلولی شبه – اپیتلیالی کارسینومای پانکراس انسانی است. محیط کشت این رده سلولی شامل DMEM 90% به اضافهmM L-Glutamine  4 هم­چنین gr/L  5/4 گلوکز به اضافه Mm  1 سدیم – پیرووات و FBS غیر فعال گرم 10% بوده است که در دمای 4 درجه سانتی­ گراد نگه­داری شده بود.

مرحله پاساژ سلولی رده PANC-1

طی پاساژ اول 2 میلی­ لیتر محلول  تریپسین 25/0% - EDTA 02/0% (Gibco, German) به فلاسک اضافه شد. و به انکوباتور Co2دار برای دو دقیقه منتقل گردید و پس از آن خارج و در زیر میکروسکوپ معکوس بررسی گردید. سلول­ها در این مرحله در سوسپانسیون موجود در فلاسک شناور بودند و از کف ظروف کشت کنده شده بودند. فلاسک به­ سرعت به زیر هود استریل منتقل و 2 میلی­ لیتر محیط کشت کامل دارای تریپسین غیرفعال به آن اضافه شد. سوسپانسیون با چندین مرتبه پیپتاژ هموژنایز گردید و سپس به یک فالکون 15 میلی­لیتری منتقل شد. این فالکون در دستگاه سانتریفیوژ به­ مدت 5 دقیقه و 200 دور سل پلت گردید. در زیر هود استریل، سوپرناتانت آسپیره گردید. دوباره سلول­ها در 5 میلی­لیتر محیط کشت به آرامی پیپتاژ شدند تا توده سلولی شکسته شود. مقادیر بسیار کمی از سوسپانسیون سلولی به­ داخل یک میکروتیوب ریخته شد و تعداد سلول­ها و درصد بقا شمارش شد. سلول­ها به­نسبت 1:2 تا 1:4 در فلاسک­های جدید تقسیم شدند. سپس محیط کشت جدید به آن­ها اضافه شد به­ طوری­ک ه 8 میلی­ لیتر محیط کشت به فلاسک T-25 اضافه گردید. فلاسک­های جدید به انکوباتور Co2 دار با 37 درجه سانتی­گراد منتقل شدند محیط کشت سلول­ها هر 3 -2 روز یک­بار به­ مدت حدود دو هفته تعویض شد تا سلول­ها در هر گروه به تراکم مناسب (cells/cm2 104× 4-2) رسیدند. این سلول­ها پس از پر کردن کف ظرف کشت، در پاساژ موردنظر منجمد شدند تا در مرحله بعدی تحقیق استفاده شوند. برای انجماد ازDMSO (Dimethyil Sulfoxide: Sigma,USA) 10% و FBS  %90 برای تراکم سلولیcells /vial 106×2 استفاده شد.

آماده ­سازی محیط کشت رده HT1080

رده سلولی HT1080، لاین سلولی فیبروسارکومای انسانی است. محیط کشت این لاین سلولی شامل محیط کشت کامل DMEM (به اضافه mM L-Glutamine 2 هم­چنین gr/L  5/4 گلوکز به اضافه mg/L 110 سدیم – پیرووات) همراه با FBS ((v/v %10 گرم غیرفعال و L-Glutamine mM 2 بوده است.

پاساژ رده سلولی HT1080

برای این کار ابتدا محیط رشد کامل DMEM و محلول tryPsin-EDTA که قبل در حمام آب گرم 37 درجه سانتی­گراد گرم شده بود، آماده شدند. سپس محیط رشد به­ وسیله آسپیراسیون حذف گردید. سلول­ها یک مرتبه با 10 میلی­ لیتر PBS شستشو داده شدند. سپس تریپسینایز شدن سلول­ها برای 3-1 دقیقه در 5 میلی­لیتر محلول tryPsin-EDTA صورت گرفت. این ویال برای 2-1 دقیقه به انکوباتور منتقل گردید تا رهاسازی سلول­های چسبنده از فلاسک صورت بگیرد. سپس سلول­ها در زیر میکروسکوپ معکوس بررسی شدند. برای جلوگیری از آسیب به سلول­های در معرض تریپسین، سلول­ها با 5 میلی­ لیتر محیط رشد حاوی تریپسین غیرفعال رقیق شدند. سپس 2 میلی­ لیتر از این سوسپانسیون سلولی برداشته و 28 میلی ­لیتر محیط رشد تازه اضافه شد. این 30 میلی­ لیتر سوسپانسیون در 5 فلاسک T- 175 تقسیم گردید. سپس سلول­ها به انکوباتور 37 درجه سانتی­ گراد با Co2 5% منتقل گردید. سلول­ها روزانه بررسی شدند تا به کانفلوئنس 80-70% برسد.

سنجش MTT

پودر MTT با غلظتmg/ml  5 در PBS تهیه شد. این محلول در دمای C ˚20- و در تاریکی به­ مدت یک ماه قابل نگه‌داری است. سلول‌ها به تعداد cell/well 30×103 در پلیت 24 خانه کشت داده شدند. سپس به­‌منظور چسبیدن سلول‌ها به کف پلیت، آن را به­ مدت 24 ساعت در انکوباتور قرار داده شد و سپس محیط رویی خارج گردید و محیط کامل جدید به هر خانه اضافه شد. بعد از گذشت 24 ساعت، پلیت¬ها برای تست MTT آماده شدند. برای انجام این تست، پس از 24 ساعت، 100 میکرو‌لیتر محلول MTT به هر خانه اضافه شد. سپس پلیت­ها به­ مدت 3 تا 4 ساعت در دمای C ˚ 37 انکوبه شدند. بعد از اضافه کردن این محلول رنگ محیط به­ علت تولید فورمازان[3] به رنگ آبی در می­آید. پس از گذشت این مدت‌زمان، پلیت ¬ها از انکوباتور خارج ‌شده و محلول رویی سلول­ها خارج گردید. سپس به هر خانه 1 میلی‌لیتر DMSO اضافه گردید تا کریستال­های تولید شده حل شوند. سپس به­ مدت 15دقیقه در انکوباتور انکوبه شدند. بعد از گذشت این مدت‌زمان تمام خانه­ های پلیت پیپتاژ شده و میزان جذب در طول‌ موج nm 570 با استفاده از دستگاه اسپکتروفتومتری اندازه‌گیری شد.

تحلیل داده‌های اسپکتروفتومتری و تعیین بقای سلول

پلیت ها پس از اضافه شدن DMSO شروع به تغییر رنگ کردند؛ نمونه‌های کنترل که تیماری روی آن‌ها صورت نگرفت؛ به ­طور تمام ارغوانی رنگ شدند و این مسئله گویای زنده‌ بودن سلول­ها است؛ اما هر چه رقت دارو بیش­تر شد بر میزان مرگ سلول­ها اضافه گردید و رنگ چاهک­ها سفیدتر شد. در نهایت جذب نوری محلول به­دست‌آمده در طول‌موج 570 نانومتر توسط دستگاه اسپکتروفوتومتر خوانده شد و درصد بقای سلول‌ها از با فرمول زیر محاسبه گردید.

100×جذب نمونه کنترل/جذب نمونه تیماری= درصد بقای هر نمونه تیماری

غلظت‌هایی که توان حیاتی 50% به بالا دارند، IC50 مناسبی برای سلول موردنظر هستند. برای ادامه پژوهش به دوزهای نیاز است که از IC50 بالاتر باشند، یعنی بیش از 50% سلول‌ها در غلظت مورد نظر زنده مانده باشند.

روش سنجش انسولین و c - پپتید

جهت انجام این کار، سلول­ها با دوزهای مذکور هارمین و آگونیست گرلین؛ تیمار شدند و پس از گذشت مدت زمان 24 ساعت جهت سنجش انسولین و c – پپتید به روش الایزا (PLATE READER by DAS, Italy) طبق دستورالعمل کیت خریداری شده آماده شدند.

تست سنجش گلوکز در رده سلولی ماهیچه

جهت انجام این کار، سلول­ها با دوزهای مذکور هر چهار دارو؛ تیمار شدند و پس از گذشت مدت زمان 24 ساعت جهت سنجش گلوکز درون سلولی با استفاده از روش گلوکز اکسیداز آماده شدند.

تجزیه و تحلیل داده ­ها

جهت تجزیه و تحلیل داده ­ها از آزمون­های یک طرفه ANOVA و Tukey Post hoc و نرم­افزار20 SPSS استفاده شد. سطح معنی­ داری در تمام موارد (0/05≤ P) منظور گردید. 

نتایج

تأثیر دوزهای مختلف آگونیست گرلین بر روی میزان بقاء سلول­ها در لاین سلولی PANC-1

نتایج تحقیق حاضر نشان داد که میزان بقاء در سلول­های این لاین سلولی تحت تیمار با دوز μg/ml  500 آگونیست گرلین به­ طور معنی­ داری نسبت­ به سایر دوزها کاهش یافته است (0/001≤ P). در دوزμg/ml  50 نیز اگرچه نسبت­به دوزμg/ml  500 بقاء بیش­تر بود اما با این­حال نسبت ­به دوزهای پایین­ تر درصد بقاء کم­تر بود (01/0≤ P). هم­چنین اختلاف معنی­داری در بقاء سلولی بین دوزهایμg/ml  5/0 و 05/0 آگونیست گرلین، مشاهده شد (05/0≤ P) و سلول­ها در دوز μg/ml 0/05 بالاترین میزان بقاء را داشتند. در غلظتμg/ml  5 بقاء سلول­ها 50% به بالا بود و این غلظت IC50 مناسبی برای آگونیست گرلین در این لاین سلولی بود. در کل نتایج حاکی از این بود که اگونیست گرلین به­صورت وابسته دوز میزان بقاء سلولی را متأثر ساخته و در دوزهای بالاتر بقاء سلول­ها را کاهش می­دهد (شکل 1، نمودار a).

تأثیر دوزهای مختلف هارمین بر روی میزان بقاء سلول­ها در لاین سلولی PANC-1

نتایج تحقیق حاضر نشان داد که میزان بقاء در سلول­های این لاین سلولی تحت تیمار با دوزμg/ml  100 هارمین به­طور معنی ­داری نسبت­به سایر دوزها کاهش یافته است (0/001≤ P). در دوزμg/ml  10 نیز اگرچه نسبت­ به دوز μg/ml  100 بقاء بیش­تر بود اما با این­حال نسبت ­به دوزهای پایین­تر درصد بقاء کم­تر بود (0/01≤ P). اختلاف معنی­ داری در بقاء سلولی بین دوزهایμg/ml 0/1 و 0/01 هارمین، مشاهده نشد و سلول­ها در این دو دوز بالاترین میزان بقاء را داشتند. هم­چنین IC50 هارمین در محدوده غلظتی بینμg/ml  1 وμg/ml  10 بود. در کل نتایج حاکی از این بود که هارمین به­صورت وابسته دوز میزان بقاء سلولی را متأثر ساخته و در دوزهای بالاتر اثرهای کشندگی بالایی دارد (شکل 1، نمودار b).

تأثیر دوزهای مختلف آگونیست گرلین بر روی میزان بقاء سلول­ها در لاین سلولی HT1080

نتایج تحقیق حاضر نشان داد که میزان بقاء در سلول­های این لاین سلولی تحت تیمار با  دوز μg/ml  500 آگونیست گرلین به­طور معنی­داری نسبت­به سایر دوزها بسیار کاهش یافته است (0/001≤ P). درصد بقاء سلولی در دوزμg/ml 50 اگرچه نسبت­به دوز μg/ml 500 بیش­تر بود اما با این¬حال نسبت­ به دوزهای پایین­تر کم­تر بود (0/001≤ P). سلول­ها در دوز μg/ml 0/05بالاترین میزان بقاء را داشتند. IC50 آگونیست گرلین در این لاین سلولی مشابه با لاین PANC-1 بود. در کل نتایج حاکی از این بود که آگونیست گرلین با افزایش دوز، میزان بقاء سلولی را متأثر ساخته و اثرهای کشندگی بالایی دارد (شکل 1، نمودار c).

تأثیر دوزهای مختلف هارمین بر روی میزان بقاء سلول­ها در لاین سلولی HT1080

نتایج تحقیق حاضر نشان داد که میزان بقاء در سلول­های این لاین سلولی تحت تیمار با دوزμg/ml  100 هارمین به­طور معنی­داری نسبت ­به سایر دوزها کاهش یافته است (0/001≤ P). بقاء سلولی در دوزهایμg/ml  10 و 1 تفاوت معنی ­داری نشان داد (0/05≤ P) و اگرچه نسبت­ به به دوز 100 بالاتر بود ولی نسبت­ به دوزهای پایین­تر، بقاء کم­تر بود (0/001≤ P). سلول­ها در دوز μg/ml 0/01 و 0/1بالاترین میزان بقاء را داشتند و این دو دوز تفاوت معنی­ داری با هم نشان ندادند. IC50 هارمین نیز در این لاین سلولی مشابه با لاین سلولیPANC-1 بود. در کل نتایج حاکی از این بود که هارمین با افزایش دوز، میزان بقاء سلولی را متأثر ساخته و اثرهای کشندگی بالایی دارد (شکل 1، نمودار d).
 

 

b

a

d

c

 

 

شکل1- a) نتایج تأثیر دوزهای مختلف آگونیست گرلین بر میزان بقاء سلول­های لاین سلولی پانکراس (PANC-1). در این نمودار میزان بقاء سلول­های لاین PANC-1 با دوزهای (μg/ml) 0/05، 0/5، 5، 50 و 500 آگونیست گرلین نشان داده شده است. b) نتایج تأثیر دوزهای مختلف هارمین بر میزان بقاء سلول­های لاین سلولی پانکراس (PANC-1). در این نمودار میزان بقاء سلول­های لاین PANC-1 با دوزهای (μg/ml) 0/01، 0/1، 1، 10 و 100 هارمین نشان داده شده است. c) نتایج تأثیر دوزهای مختلف آگونیست گرلین بر میزان بقاء سلول­های لاین سلولی HT1080. در این نمودار میزان بقاء سلول­های لاین HT1080 با دوزهای (μg/ml) 0/05، 0/5، 5، 50 و 500 آگونیست گرلین نشان داده شده است. d) نتایج تأثیر دوزهای مختلف هارمین بر میزان بقاء سلول­های لاین سلولی HT1080. در این نمودار میزان بقاء سلول­های لاین HT1080 با دوزهای(μg/ml) 0/01، 0/1، 1، 10 و 100 هارمین نشان داده شده است. در همه نمودارها؛ سطح معنی­ داری (0/05P≤) و داده­ ها به ­صورت mean±SEM گزارش شده است و تیمار با هر دوز با سه تکرار صورت گرفته است.

 

 

تأثیر دوزهای مختلف آگونیست­گرلین بر میزان ترشح انسولین در لاین سلولی PANC-1

نتایج تحقیق حاضر نشان داد که میزان ترشح انسولین توسط سلول­ها، با افزایش دوز یک روند نزولی طی می­کند. این کاهش ترشح انسولین در دوزهایμg/ml  50 و 5 تفاوت معنی­داری با هم نشان نداد اما در مقایسه با دوزهای پایین­تر، تفاوت معنی­داری مشاهده شد (0/05≤ P). هم­چنین تفاوت معنی­ داری در ترشح انسولین بین دوزهای (μg/ml) 0/5و 0/05 مشاهده نگردید (شکل 2، نمودارa).

تأثیر دوزهای مختلف هارمین بر میزان ترشح انسولین در لاین سلولی PANC-1

نتایج تحقیق حاضر نشان داد که میزان ترشح انسولین توسط سلول­ها، با افزایش دوز یک روند صعودی طی می­ کند. اگرچه این افزایش ترشح انسولین در دوزهایμg/ml  10 و 1، تفاوت معنی­ داری با هم نشان نداد اما در مقایسه با دوزهای پایین­تر، تفاوت معنی­ داری مشاهده شد (0/01≤P). به­ طوری­ که نتایج نشان داد در دوز μg/ml 0/01 که سلول­ها بالاترین میزان بقاء را داشتند کم­ترین میزان ترشح انسولین مشاهده گردید (شکل 2، نمودار b). 

تأثیر دوزهای مختلف آگونیست گرلین بر میزان ترشح c - پپتید در لاین سلولی PANC-1

نتایج تحقیق حاضر نشان داد که کاهش معنی­داری در میزان ترشح c - پپتید توسط سلول­ها، در دوز (μg/ml50 و 5) نسبت­به دوزهای پایین­تر وجود دارد (0/001≤ P) و هم­چنین بین این دو دوز اختلاف معنی­داری مشاهده نشد. ترشح c - پپتید در دوزهایμg/ml 0/05و 0/5در بالاترین میزان بود و بین این دو دوز نیز اختلاف معنی­داری مشاهده نشد. به­طوری­که نتایج نشان داد افزایش ترشح c - پپتید به­طور وابسته­ به دوز کاهش یافته است (شکل 2، نمودار c). 

تأثیر دوزهای مختلف هارمین بر میزان ترشح c - پپتید در لاین سلولی PANC-1

نتایج تحقیق حاضر نشان داد که اختلاف معنی­ داری در میزان c - پپتید ترشح شده توسط سلول­ها، در دوز (μg/ml10) نسبت­به دوزهای دیگر وجود دارد (0/0001≤P). ترشح c - پپتید در دوزμg/ml  1 نیز تفاوت معنی­داری با دوزهای پایین­تر نشان داد (0/05≤P). به­ طوری­که نتایج نشان داد افزایش ترشح c - پپتید به­ طور وابسته ­به دوز افزایش یافته است اگرچه که تحریک سلول­ها با دوزهای کم هارمین تأثیری در افزایش ترشح c - پپتید نشان نداد (شکل 2، نمودار d). 

تأثیر دوزهای مختلف آگونیست گرلین بر غلظت گلوکز درون سلولی در لاین سلولی HT1080

نتایج تحقیق حاضر نشان داد که در دوز (μg/ml 50) میزان غلظت داخل سلولی گلوکز کاهش یافته است و اختلاف معنی­داری نسبت­به دوز (μg/ml  5) وجود دارد (0/01≤P). غلظت گلوکز درون سلولی در دوز (μg/ml 5)نسبت­به دوز (μg/ml 0/5) (0/001≤P) و نیز در دوز (μg/ml 0/5) نسبت­به دوز (μg/ml 0/05) (0/05≤P) کم­تر بود که نشان دهنده این­ ست که با افزایش دوز آگونیست گرلین، غلظت گلوکز درون سلولی کاهش می­ یابد (شکل 2، نمودار e).

تأثیر دوزهای مختلف هارمین بر غلظت گلوکز درون سلولی در لاین سلولی HT1080

نتایج تحقیق حاضر نشان داد که اختلاف معنی­ داری در غلظت گلوکز درون سلولی، در دوز (μg/ml 10) نسبت­به دوزهای پایین­تر وجود دارد (0/0001≤P). این اختلاف معنی ­دار در غلظت گلوکز درون سلولی در دوز (μg/ml 1) نسبت­به دوز(μg/ml 0/1) (0/001≤P) و در دوز (μg/ml 0/1) نسبت ­به دوز (μg/ml 0/01) نیز مشاهده گردید(0/05≤ P). نتایج حاکی از آن است که با افزایش دوز هارمین غلظت گلوکز درون سلولی افزایش می­یابد (شکل 2، نمودار f).

بحث

در این مطالعه اثرهای وابسته ­به دوز هارمین بر ترشح انسولین و c – پپتید در رده سلولی PANC-1 بررسی گردید زیرا تومورهای تولید کننده انسولین که از جزایر لانگرهانس پانکراس بعضی انسان­ها جداسازی می­ شوند برای مطالعه بیوسنتز انسولین منحصر به ­فرد هستند و به­ طور عمده شامل سلول­های بتا بوده و از بافت آسینار  اطراف جدا شده ­اند (24). با توجه ­به این­که بتاکاربولین­ها (هم­چون هارمین) ترکیب­های سمی هستند لذا لازم بود تا قبل از تیمار رده­ های سلولی PANC-1 و HT1080 با هارمین؛ ابتدا آزمون سمیت سلولی (MTT) صورت گیرد. همان­ طور که نتایج ما نشان داد (شکل1) ارتباط معنی­ داری در بین دوزهای اعمال شده هارمین و میزان سمیت سلولی وجود داشت. آگونیست گرلین نیز در بالاترین مقدار خود در هر دو رده سلولی، اثرهای توکسیسیته نشان داد و منجر به کاهش بقاء سلولی گردیده بود. پژوهش صورت گرفته ­ای توسط Chen و همکارانش در قبل نشان داده بود که آلکالوئیدهای P.harmala هم­چون هارمین و هارمالین بر روی خطوط سلولی پرومیلوسیتیک انسانی (سلول­های HL60) اثرهای سیتواستاتیک داشته و رشد سلولی را متوقف می­ کنند. افزون­ بر این بعضی از مشتقات هارمین در شرایط in vitro سیتوتوکسیتی و آپوپتوز را القاء می ­کنند (25). در مطالعه حاضر نیز اثرهای سیتوتوکسیک هارمین و کاهش بقاء سلول­ها در لاین PANC-1 و HT1080 به­صورت وابسته­به افزایش دوز، مشاهده گردید. مکانیسم پیشنهاد شده در مطالعه in vitro انجام شده توسط Geng و همکارانش این بود که هارمین و مشتقات آن باعث شکست DNA یا مهار توپوایزومراز 1 و 2 می­شوند (26).

از سوی دیگر، مطالعه Horwitz و همکارانش نشان داده است که در شرایط in vitro، انسولین و c – پپتید در مقادیر مساوی از جزایر لانگرهانس ترشح می­ شوند در حالی­که در جریان گردش خون محیطی غلظت­ های مولار c – پپتید به­ طور قابل توجهی بالاتر از غلظت انسولین هستند (27). در مطالعه حاضر، هارمین در محدوده غلظتی μg/ml 1 تا 10 منجر به افزایش ترشح انسولین و c – پپتید شده بود و آگونیست گرلین در همین محدوده یعنی غلظت (μg/ml 5) منجر به کاهش ترشح انسولین و c – پپتید شده بود. مطالعه­ ها نشان داده­اند که به ­لحاظ مولکولی؛ آن دسته از ژن­های سلول­های بتا که در تشخیص گلوکز، ترشح انسولین و رونویسی ژن انسولین درگیرند؛ به­ طور مستقیم توسط PPAR-γ تنظیم می­ شوند (28) و هارمین یک تنظیم  

 

 

b

a
 

c

 

شکل2. a) نتایج تأثیر دوزهای مختلف آگونیست گرلین بر ترشح انسولین در لاین سلولی PANC-1؛ در این نمودار میزان ترشح انسولین توسط سلول­های سلول­های لاین PANC-1 با دوزهای (μg/ml) 0/05، 0/5، 5 و50 آگونیست گرلین نشان داده شده است. b) نتایج تأثیر دوزهای مختلف هارمین بر ترشح انسولین در لاین سلولی PANC-1؛ در این نمودار میزان ترشح انسولین توسط سلول­های سلول­های لاین PANC-1 با دوزهای (μg/ml) 0/01، 0/1، 1، 10 هارمین نشان داده شده است. c) نتایج تأثیر دوزهای مختلف آگونیست گرلین بر ترشح c - پپتید در لاین­سلولیPANC-1؛ در این نمودار میزان c - پپتید توسط سلول­های لاین PANC-1 با دوزهای (μg/ml) 0/05، 0/5، 5 و50 آگونیست گرلین نشان داده شده است. d) نتایج تأثیر دوزهای مختلف هارمین بر ترشح c - پپتید در لاین­سلولی PANC-1؛ در این نمودار میزان c - پپتید توسط سلول­های لاین PANC-1 با دوزهای (μg/ml) 0/01، 0/1، 1و 10 هارمین نشان داده شده است. e) نتایج تأثیر دوزهای مختلف آگونیست گرلین بر غلظت گلوکز درون سلولی در لاین­سلولیHT1080؛ در این نمودار غلظت گلوکز داخل سلولی توسط سلول­های لاین HT1080 با دوزهای (μg/ml) 0/05، 0/5، 5 و50 آگونیست گرلین نشان داده شده است. f) نتایج تأثیر دوزهای مختلف آگونیست گرلین بر غلظت گلوکز درون سلولی در لاین­سلولی HT1080؛ در این نمودار غلظت گلوکز داخل سلولی توسط سلول­های لاین HT1080 با دوزهای (μg/ml) 0/01، 0/1، 1و 10 هارمین نشان داده شده است. در همه گروه­ها، تیمار با هر دوز با سه تکرار صورت گرفته است، سطح معنی­داری (0/05P≤) و داده­ها به­ صورت mean±SEM گزارش شده است.

 

کننده بیان ژن PPAR-γ به­طور ویژه سلول است (29). بنابراین این احتمال وجود دارد که در این مطالعه، هارمین با اثر PPAR-γ چنین اثرهایی را اعمال کرده باشد. هم­چنین همسو با نتایج این مطالعه در مورد اثرهای سرکوب کننده آگونیست گرلین بر ترشح انسولین و c – پپتید، مطالعه Zhao و همکارانش نشان می­دهد که گرلین اگزوژن، ترشح انسولین ناشی از گلوکز و ناپدید شدن گلوکز را در افراد سالم کاهش می­دهد. نتایج مطالعه آن­ها نشان داد که گرلین اندوژن در فیزیولوژی ترشح انسولین نقش دارد و آنتاگونیست گرلین می­تواند عملکرد سلول­های بتا را بهبود بخشد (30). نتایج مطالعه Dezaki و همکارانش حاکی از آنست که گرلین به ­طور مستقیم سلول­های بتا را مهار می­کند. این اثرهای اینسولینواستاتیک گرلین تا حدودی از طریق اثرهای مستقیم آن بر سلول­های بتا صورت می­ گیرد (31). هم­چنین مطالعه Ikezaki و دیگر همکارانش نشان داده است که سطوح پلاسمایی پایین گرلین با افزایش سطوح انسولین مرتبط است. این رابطه منفی بین سطوح پلاسمایی گرلین و انسولین ممکن است تاحدی توسط مهار ترشح انسولین توسط گرلین توضیح داده شود (32). نتایج مطالعه حاضر نیز حاکی از این بود که در دوزهای بالاتر گرلین ترشح انسولین کاهش می ­یابد و در دوزهای متوسط این میزان بیش­تر است. مطالعه­ های انجام شده برروی جزایر جداسازی شده نیز نشان داده اند که گرلین به ­طور وابسته­ به دوز ترشح انسولین را سرکوب می­کند و مطابق با پژوهش­هایی است که اظهار کرده­ اند گرلین ترشح انسولین را در جزایر لانگرهانس استاتیک (33) و در لاین سلولی Min-6 سرکوب می­ کند (34). بنابراین با توجه­ به این­ که در مطالعه حاضر هارمین منجر به تحریک ترشح انسولین و c – پپتید از سلول­های بتا شده است و اثرهایی عکس اثرهای آگونیست گرلین را در محدوده غلظتی مشابه نشان داده است؛ می­تواند در مطالعه­ های آتی به­ عنوان یک مهار کننده ترشح گرلین و نیز آنتاگونیست گرلین مورد توجه باشد، اگرچه مطالعه­ های بیش­تری نیاز است.

افزایش غلظت درون سلولی گلوکز در سلول­های رده سلولی HT1080 تحت تیمار با دوزهای بالای هارمین در این مطالعه هم­راستا با اثر تحریکی وابسته­به دوز هارمین بر ترشح انسولین و c -پپتید در رده سلولی PANC-1، بود. به­طوری­که مطالعه ­ها نشان داده­اند تحریک ترشح انسولین توسط گلوکز با افزایش سطوح داخل سلولی ATP توأم است. در محیط داخل سلولی، افزایش سطوح ATP منجر به بسته شدن کانال­ های پتاسیمی حساس­به ATP KATP)) می­شود در نتیجه غشاء دپلاریزه شده و قادر است کانال­های کلسیمی وابسته­به ولتاژ را باز کند و در ادامه با ورود جریان کلسیم خارج سلولی ترشح انسولین القاء می­گردد (35).

نتیجه­ گیری

با توجه­ به این ­که هارمین به ­طور وابسته­ به دوز منجر به افزایش ترشح انسولین و c – پپتید و نیز افزایش گلوکز داخل سلولی شده است می­ تواند به­ عنوان دارویی در دیابت انسانی، با مکانیسم تحریک ترشح انسولین از سلول­های بتا مطرح باشد اگرچه با در نظر گرفتن سمیت وابسته­ به دوزی که بر بقاء جمعیت سلولی اعمال کرده است باید جنبه­ های بالینی و عوارض جانبی آن نیز بررسی شود. از سوی دیگر، با توجه ­به عملکردی عکس عملکرد آگونیست گرلین از سوی هارمین، شاید بتوان آن را به­ طور بالقوه به ­عنوان مهارکننده و سرکوب گر ترشح گرلین مطرح نمود.

سپاسگزاری

نویسندگان برخود لازم می­ دانند از زحمات مرکز تحقیقات رازی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات برای انجام این مطالعه تشکر کنند.

 

 

 

 

منابع

1- Dezaki K, Sone H, Koizumi M, Nakata M, Kakei M, Nagai H, et al. Blockade of Pancreatic Islet–Derived Ghrelin Enhances Insulin Secretion to Prevent High-Fat Diet–Induced Glucose Intolerance. Diabetes [Internet]. 2006 Dec 1;55(12):3486 LP – 3493. Available from: httP://diabetes.diabetesjournals.org/content/55/12/3486.abstract

2- Kulkarni RN, RoPer MG, Dahlgren G, Shih DQ, Kauri LM, Peters JL, et al. Islet secretory defect in insulin recePtor substrate 1 null mice is linked with reduced calcium signaling and exPression of sarco(endo)Plasmic reticulum Ca2+-ATPase (SERCA)-2b and -3. Diabetes. 2004 Jun;53(6):1517–25.

3- Thong KY, McDonald TJ, Hattersley AT, Blann AD, Ramtoola S, Duncan C, et al. The association between PostPrandial urinary C-PePtide creatinine ratio and the treatment resPonse to liraglutide: a multi-centre observational study. Diabet Med. 2014 APr;31(4):403–11.

4- Rubenstein AH, Clark JL, Melani F, Steiner DF. Secretion of Proinsulin C-PePtide by Pancreatic β Cells and its Circulation in Blood. Nature [Internet]. 1969 Nov 15;224:697. Available from: httPs://doi.org/10.1038/224697a0

5- Briggs D, Andrews Z. A Recent UPdate on the Role of Ghrelin in Glucose Homeostasis. Vol. 7, Current diabetes reviews. 2011. 201–207 P.

6- Kuhtreiber WM, Washer SLL, Hsu E, Zhao M, Reinhold P 3rd, Burger D, et al. Low levels of C-PePtide have clinical significance for established TyPe 1 diabetes. Diabet Med. 2015 Oct;32(10):1346–53.

7- Saad MF, Bernaba B, Hwu C-M, Jinagouda S, Fahmi S, Kogosov E, et al. Insulin regulates Plasma ghrelin concentration. J Clin Endocrinol Metab. 2002;87(8):3997–4000.

8- Adeghate E, Ponery AS. Ghrelin stimulates insulin secretion from the Pancreas of normal and diabetic rats. J Neuroendocrinol. 2002;14(7):555–60.

9- Broglio F, Arvat E, Benso A, Gottero C, Muccioli G, PaPotti M, et al. Ghrelin, a natural GH secretagogue Produced by the stomach, induces hyPerglycemia and reduces insulin secretion in humans. J Clin Endocrinol Metab. 2001;86(10):5083.

10- Salehi A, de la Cour CD, Håkanson R, Lundquist I. Effects of ghrelin on insulin and glucagon secretion: a study of isolated Pancreatic islets and intact mice. Regul PePt. 2004;118(3):143–50.

11- Sun Y, Asnicar M, Smith RG. Central and PeriPheral roles of ghrelin on glucose homeostasis. Neuroendocrinology. 2007;86(3):215–28.

12- Van Der Lely AJ, TschoP M, Heiman ML, Ghigo E. Biological, Physiological, PathoPhysiological, and Pharmacological asPects of ghrelin. Endocr Rev. 2004;25(3):426–57.

13- Kim M-S, Yoon C-Y, Park K-H, Shin C-S, Park K-S, Kim S-Y, et al. Changes in ghrelin and ghrelin recePtor exPression according to feeding status. NeurorePort. 2003;14(10):1317–20.

14- Kageyama H, Takenoya F, Shiba K, Shioda S. Neuronal circuits involving ghrelin in the hyPothalamus-mediated regulation of feeding. NeuroPePtides. 2010;44(2):133–8.

15- Chen X, Ge Y-L, Jiang Z-Y, Liu C-Q, DePoortere I, Peeters TL. Effects of ghrelin on hyPothalamic glucose resPonding neurons in rats. Brain Res. 2005;1055(1–2):131–6.

16- Zigman JM, Jones JE, Lee CE, SaPer CB, Elmquist JK. ExPression of ghrelin recePtor mRNA in the rat and the mouse brain. J ComP Neurol. 2006;494(3):528–48.

17- Solomon A, De Fanti BA, Martinez JA. The nucleus tractus solitari (NTS) ParticiPates in PeriPheral ghrelin glucostatic hunger signalling mediated by insulin. NeuroPePtides. 2006;40(3):169–75.

18- Heijboer AC, Pijl H, Van den Hoek AM, Havekes LM, Romijn JA, Corssmit EPM. Gut–brain axis: regulation of glucose metabolism. J Neuroendocrinol. 2006;18(12):883–94.

19- Herraiz T, ChaParro C. Human monoamine oxidase is inhibited by tobacco smoke: beta-carboline alkaloids act as Potent and reversible inhibitors. Biochem BioPhys Res Commun. 2005 Jan;326(2):378–86.

20- Miralles A, Esteban S, Sastre-Coll A, Moranta D, Asensio VJ, García-Sevilla JA. High-affinity binding of β-carbolines to imidazoline I2B recePtors and MAO-A in rat tissues: norharman blocks the effect of morPhine withdrawal on DOPA/noradrenaline synthesis in the brain. Eur J Pharmacol. 2005;518(2–3):234–42.

21- PimPinella G, Palmery M. Interaction of β-carbolines with central doPaminergic transmission in mice: structure-activity relationshiPs. Neurosci Lett. 1995;189(2):121–4.

22- Holst B, Cygankiewicz A, Jensen TH, Ankersen M, Schwartz TW. High Constitutive Signaling of the Ghrelin RecePtor—Identification of a Potent Inverse Agonist. Mol Endocrinol [Internet]. 2003 Nov 1;17(11):2201–10. Available from: httP://dx.doi.org/10.1210/me.2003-0069

23- Ding Y, He J, Huang J, Yu T, Shi X, Zhang T, et al. Harmine induces anticancer activity in breast cancer cells via targeting TAZ. Int J Oncol [Internet]. 2019;54(6):1995–2004. Available from: httPs://doi.org/10.3892/ijo.2019.4777

24- Steiner DF, Oyer PE. The biosynthesis of insulin and a Probable Precursor of insulin by a human islet cell adenoma. Proc Natl Acad Sci U S A [Internet]. 1967 Feb;57(2):473–80. Available from: httPs://www.ncbi.nlm.nih.gov/Pubmed/16591494

25- Chen Q, Chao R, Chen H, Hou X, Yan H, Zhou S, et al. Antitumor and neurotoxic effects of novel harmine derivatives and structure‐activity relationshiP analysis. Int J cancer. 2005;114(5):675–82.

26- Geng X, Ren Y, Wang F, Tian D, Yao X, Zhang Y, et al. Harmines inhibit cancer cell growth through coordinated activation of aPoPtosis and inhibition of autoPhagy. Biochem BioPhys Res Commun [Internet]. 2018;498(1):99–104. Available from: httP://www.sciencedirect.com/science/article/Pii/S0006291X18304613

27- Horwitz DL, Starr JI, Mako ME, Blackard WG, Rubenstein AH. Proinsulin, insulin, and C-PePtide concentrations in human Portal and PeriPheral blood. J Clin Invest [Internet]. 1975 Jun;55(6):1278–83. Available from: httPs://www.ncbi.nlm.nih.gov/Pubmed/1133173

28- GuPta D, Kono T, Evans-Molina C. The role of Peroxisome Proliferator-activated recePtor γ in Pancreatic β cell function and survival: theraPeutic imPlications for the treatment of tyPe 2 diabetes mellitus. Diabetes Obes Metab [Internet]. 2010 Dec;12(12):1036–47. Available from: httPs://Pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/20977574

29- Waki H, Park KW, Mitro N, Pei L, Damoiseaux R, WilPitz DC, et al. The small molecule harmine is an antidiabetic cell-tyPe-sPecific regulator of PPARgamma exPression. Cell Metab. 2007 May;5(5):357–70.

30- Zhao T-J, Liang G, Li RL, Xie X, Sleeman MW, MurPhy AJ, et al. Ghrelin O-acyltransferase (GOAT) is essential for growth hormone-mediated survival of calorie-restricted mice. Proc Natl Acad Sci. 2010;107(16):7467–72.

31- Dezaki K, Hosoda H, Kakei M, Hashiguchi S, Watanabe M, Kangawa K, et al. Endogenous ghrelin in Pancreatic islets restricts insulin release by attenuating  Ca2+ signaling in beta-cells: imPlication in the glycemic control in rodents. Diabetes. 2004 Dec;53(12):3142–51.

32- Ikezaki A, Hosoda H, Ito K, Iwama S, Miura N, Matsuoka H, et al. Fasting Plasma ghrelin levels are negatively correlated with insulin resistance and PAI-1, but not with lePtin, in obese children and adolescents. Diabetes. 2002 Dec;51(12):3408–11.

33- Tsubota Y, Owada-Makabe K, Yukawa K, Maeda M. HyPotensive effect of des-acyl ghrelin at nucleus tractus solitarii of rat. NeurorePort. 2005 Feb;16(2):163–6.

34- Colombo M, Gregersen S, Xiao J, Hermansen K. Effects of ghrelin and other neuroPePtides (CART, MCH, orexin A and B, and GLP-1) on the release of insulin from isolated rat islets. Pancreas. 2003 Aug;27(2):161–6.

35- Henquin JC. Regulation of insulin secretion: a matter of Phase control and amPlitude modulation. Diabetologia. 2009 May;52(5):739–51.

 

 

[1] Growth Hormone Secretagogue Receptor

[2] platelet antiaggregation

[3] Furmazan

نوع مطالعه: مقاله پژوهشی | موضوع مقاله: سلولی و مولکولی
دریافت: 1399/7/13 | پذیرش: 1399/6/10 | انتشار: 1399/6/10
فهرست منابع
1. Dezaki K, Sone H, Koizumi M, Nakata M, Kakei M, Nagai H, et al. Blockade of Pancreatic Islet–Derived Ghrelin Enhances Insulin Secretion to Prevent High-Fat Diet–Induced Glucose Intolerance. Diabetes [Internet]. 2006 Dec 1;55(12):3486 LP – 3493. Available from: http://diabetes.diabetesjournals.org/content/55/12/3486.abstract
2. Kulkarni RN, Roper MG, Dahlgren G, Shih DQ, Kauri LM, Peters JL, et al. Islet secretory defect in insulin receptor substrate 1 null mice is linked with reduced calcium signaling and expression of sarco(endo)plasmic reticulum Ca2+-ATPase (SERCA)-2b and -3. Diabetes. 2004 Jun;53(6):1517–25.
3. Thong KY, McDonald TJ, Hattersley AT, Blann AD, Ramtoola S, Duncan C, et al. The association between postprandial urinary C-peptide creatinine ratio and the treatment response to liraglutide: a multi-centre observational study. Diabet Med. 2014 Apr;31(4):403–11.
4. RUBENSTEIN AH, CLARK JL, MELANI F, STEINER DF. Secretion of Proinsulin C-Peptide by Pancreatic β Cells and its Circulation in Blood. Nature [Internet]. 1969 Nov 15;224:697. Available from: https://doi.org/10.1038/224697a0
5. Briggs D, Andrews Z. A Recent Update on the Role of Ghrelin in Glucose Homeostasis. Vol. 7, Current diabetes reviews. 2011. 201–207 p.
6. Kuhtreiber WM, Washer SLL, Hsu E, Zhao M, Reinhold P 3rd, Burger D, et al. Low levels of C-peptide have clinical significance for established Type 1 diabetes. Diabet Med. 2015 Oct;32(10):1346–53.
7. Saad MF, Bernaba B, Hwu C-M, Jinagouda S, Fahmi S, Kogosov E, et al. Insulin regulates plasma ghrelin concentration. J Clin Endocrinol Metab. 2002;87(8):3997–4000.
8. Adeghate E, Ponery AS. Ghrelin stimulates insulin secretion from the pancreas of normal and diabetic rats. J Neuroendocrinol. 2002;14(7):555–60.
9. Broglio F, Arvat E, Benso A, Gottero C, Muccioli G, Papotti M, et al. Ghrelin, a natural GH secretagogue produced by the stomach, induces hyperglycemia and reduces insulin secretion in humans. J Clin Endocrinol Metab. 2001;86(10):5083.
10. Salehi A, de la Cour CD, Håkanson R, Lundquist I. Effects of ghrelin on insulin and glucagon secretion: a study of isolated pancreatic islets and intact mice. Regul Pept. 2004;118(3):143–50.
11. Sun Y, Asnicar M, Smith RG. Central and peripheral roles of ghrelin on glucose homeostasis. Neuroendocrinology. 2007;86(3):215–28.
12. Van Der Lely AJ, Tschop M, Heiman ML, Ghigo E. Biological, physiological, pathophysiological, and pharmacological aspects of ghrelin. Endocr Rev. 2004;25(3):426–57.
13. Kim M-S, Yoon C-Y, Park K-H, Shin C-S, Park K-S, Kim S-Y, et al. Changes in ghrelin and ghrelin receptor expression according to feeding status. Neuroreport. 2003;14(10):1317–20.
14. Kageyama H, Takenoya F, Shiba K, Shioda S. Neuronal circuits involving ghrelin in the hypothalamus-mediated regulation of feeding. Neuropeptides. 2010;44(2):133–8.
15. Chen X, Ge Y-L, Jiang Z-Y, Liu C-Q, Depoortere I, Peeters TL. Effects of ghrelin on hypothalamic glucose responding neurons in rats. Brain Res. 2005;1055(1–2):131–6.
16. Zigman JM, Jones JE, Lee CE, Saper CB, Elmquist JK. Expression of ghrelin receptor mRNA in the rat and the mouse brain. J Comp Neurol. 2006;494(3):528–48.
17. Solomon A, De Fanti BA, Martinez JA. The nucleus tractus solitari (NTS) participates in peripheral ghrelin glucostatic hunger signalling mediated by insulin. Neuropeptides. 2006;40(3):169–75.
18. Heijboer AC, Pijl H, Van den Hoek AM, Havekes LM, Romijn JA, Corssmit EPM. Gut–brain axis: regulation of glucose metabolism. J Neuroendocrinol. 2006;18(12):883–94.
19. 19- Herraiz T, Chaparro C. Human monoamine oxidase is inhibited by tobacco smoke: beta-carboline alkaloids act as potent and reversible inhibitors. Biochem Biophys Res Commun. 2005 Jan;326(2):378–86.
20. Miralles A, Esteban S, Sastre-Coll A, Moranta D, Asensio VJ, García-Sevilla JA. High-affinity binding of β-carbolines to imidazoline I2B receptors and MAO-A in rat tissues: norharman blocks the effect of morphine withdrawal on DOPA/noradrenaline synthesis in the brain. Eur J Pharmacol. 2005;518(2–3):234–42.
21. Pimpinella G, Palmery M. Interaction of β-carbolines with central dopaminergic transmission in mice: structure-activity relationships. Neurosci Lett. 1995;189(2):121–4.
22. Holst B, Cygankiewicz A, Jensen TH, Ankersen M, Schwartz TW. High Constitutive Signaling of the Ghrelin Receptor—Identification of a Potent Inverse Agonist. Mol Endocrinol [Internet]. 2003 Nov 1;17(11):2201–10. Available from: http://dx.doi.org/10.1210/me.2003-0069
23. Ding Y, He J, Huang J, Yu T, Shi X, Zhang T, et al. Harmine induces anticancer activity in breast cancer cells via targeting TAZ. Int J Oncol [Internet]. 2019;54(6):1995–2004. Available from: https://doi.org/10.3892/ijo.2019.4777
24. Steiner DF, Oyer PE. The biosynthesis of insulin and a probable precursor of insulin by a human islet cell adenoma. Proc Natl Acad Sci U S A [Internet]. 1967 Feb;57(2):473–80. Available from: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16591494
25. Chen Q, Chao R, Chen H, Hou X, Yan H, Zhou S, et al. Antitumor and neurotoxic effects of novel harmine derivatives and structure‐activity relationship analysis. Int J cancer. 2005;114(5):675–82.
26. Geng X, Ren Y, Wang F, Tian D, Yao X, Zhang Y, et al. Harmines inhibit cancer cell growth through coordinated activation of apoptosis and inhibition of autophagy. Biochem Biophys Res Commun [Internet]. 2018;498(1):99–104. Available from: http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0006291X18304613
27. Horwitz DL, Starr JI, Mako ME, Blackard WG, Rubenstein AH. Proinsulin, insulin, and C-peptide concentrations in human portal and peripheral blood. J Clin Invest [Internet]. 1975 Jun;55(6):1278–83. Available from: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1133173
28. Gupta D, Kono T, Evans-Molina C. The role of peroxisome proliferator-activated receptor γ in pancreatic β cell function and survival: therapeutic implications for the treatment of type 2 diabetes mellitus. Diabetes Obes Metab [Internet]. 2010 Dec;12(12):1036–47. Available from: https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/20977574
29. Waki H, Park KW, Mitro N, Pei L, Damoiseaux R, Wilpitz DC, et al. The small molecule harmine is an antidiabetic cell-type-specific regulator of PPARgamma expression. Cell Metab. 2007 May;5(5):357–70.
30. Zhao T-J, Liang G, Li RL, Xie X, Sleeman MW, Murphy AJ, et al. Ghrelin O-acyltransferase (GOAT) is essential for growth hormone-mediated survival of calorie-restricted mice. Proc Natl Acad Sci. 2010;107(16):7467–72.
31. Dezaki K, Hosoda H, Kakei M, Hashiguchi S, Watanabe M, Kangawa K, et al. Endogenous ghrelin in pancreatic islets restricts insulin release by attenuating Ca2+ signaling in beta-cells: implication in the glycemic control in rodents. Diabetes. 2004 Dec;53(12):3142–51.
32. Ikezaki A, Hosoda H, Ito K, Iwama S, Miura N, Matsuoka H, et al. Fasting plasma ghrelin levels are negatively correlated with insulin resistance and PAI-1, but not with leptin, in obese children and adolescents. Diabetes. 2002 Dec;51(12):3408–11.
33. Tsubota Y, Owada-Makabe K, Yukawa K, Maeda M. Hypotensive effect of des-acyl ghrelin at nucleus tractus solitarii of rat. Neuroreport. 2005 Feb;16(2):163–6.
34. Colombo M, Gregersen S, Xiao J, Hermansen K. Effects of ghrelin and other neuropeptides (CART, MCH, orexin A and B, and GLP-1) on the release of insulin from isolated rat islets. Pancreas. 2003 Aug;27(2):161–6.
35. Henquin JC. Regulation of insulin secretion: a matter of phase control and amplitude modulation. Diabetologia. 2009 May;52(5):739–51.
ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA
ارسال پیام به نویسنده مسئول

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله تازه های بیوتکنولوژی سلولی - مولکولی می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 CC BY-NC 4.0 | New Cellular and Molecular Biotechnology Journal

Designed & Developed by : Yektaweb